*ஞானத்தேடல் பதிவு எண்: 089 நாள்: 02.12 2022*
*பகவத்கீதை – பதினெட்டாம் அத்தியாயம் – மோக்ஷ ஸந்யாஸ யோகம் – 3*
சுலோகம் 18: *அறிபவன், அறிவு, அறியப்படுவது என்ற மூன்றும் (ஒன்று சேர்ந்து) கர்மத்தைத் தூண்டுவன. மேலும், செயல்புரிபவன், கரணம் (மனம், புத்தி, புலன்கள்), செயல் என்ற மூன்றும் கர்மத்தின் தொகுப்பு (அதாவது, இம்மூன்றும் ஒன்று சேர்வதாலேயே கர்மம் உண்டாகிறது).*
அறிவு அல்லது *ஞானம்* என்பது இவ்வுலக சம்பந்தமான ஞானம்.
அறியப்படுபொருள் அல்லது *ஞேயம்* என்பது பொதுவாயுள்ள உலகப் பொருட்கள்.
அறிபவன் அல்லது *பரிக்ஞாதா* என்பவன் உபாதிகளோடு கூடிய ஜீவன்.
இம்மூன்றும் சேர்ந்து *திரிபுடி* எனப்படுகிறது. ஒன்று உள்ள இடத்தில் மற்ற இரண்டும் இருக்கும்.
இம்மூன்றின் சேர்க்கையால் மனம், மொழி, மெய் ஆகிய மூன்றின் கர்மம் நடைபெறுகிறது. கர்மத்தில் இனியது, இன்னாதது என்பவை திரிபுடியால் ஏற்படுகின்றது.
கருவி அகக் கருவி, புறக்கருவி என இருவகை. மனம், புத்தி, அகங்காரம் இவை அந்தக் கரணம் அல்லது அகக்கருவி. மெய், வாய், கண், மூக்கு, காது ஆகியவை புறக் கருவிகள்.
BOTH KNOWLEDGE AND INSTRUMENTALITY are the essential components in the performance of action. Knowledge—with its knower, the object known, and his knowing of it—is that which incites the doer to action. The mental and physical instrumentality of the doer empowers the activity instigated by that arousal.
The creation of a clay statue of Lord Krishna may be used as an illustration. According to stanza 14, there are five causes involved in any activity: (1) the body (in this case, the artist); (2) the ego (the directing consciousness of the artist); (3) the (artist’s) mind, intelligence, powers of perception (such as the senses of touch and sight) and powers of action (such as the exercise of manual skill); (4) the various subtle inner forces (the life-sustaining activities in the artist’s body) generated by the faculties described as the third cause; and (5) the presiding deity or seed tendency from past lives (the innate skill of the artist).
However, the mere existence of these five causes would not produce a statue of Krishna unless, in addition, the artist (knower) visualized the statue (the object known) and through that conceptualization (the knowing) acted upon his wish to bring the image into being. Therefore these other three elements—knower, knowing, and known—are the real direct source of all action, together with the aforesaid five causes. The five causes or bases of all activity are condensed to three categories in this stanza 18: agent (ego), instrument (the body and all its physical and mental instruments and powers), and action.
சுலோகம் 19: *குணங்களின் எண்ணிக்கையைக் கூறும் ஸாங்க்ய சாஸ்திரத்தில் ஞானமும் செயலும் செய்பவனும் குணங்களின் வேற்றுமையினால் மும்மூன்றாகவே சொல்லப்படுகின்றன. அவற்றையும் நீ என்னிடமிருந்து உள்ளவாறு கேட்டுக் கொள்.*
குணங்களின் வேற்றுமையால் இவை வேறுபடுகின்றன. இதை அடுத்து வரும் சுலோகங்கள் விளக்குகின்றன.
SANKHYA PHILOSOPHY DEALS ELABORATELY with the three gunas (qualities of Nature): sattva (good, expanding), rajas (activating), and tamas (evil, obstructing). In the 20th to 39th stanzas of this chapter Lord Krishna describes to Arjuna how these three qualities determine the nature of knowledge, action, and agent.
சுலோகம் 20: *எந்த ஞானத்தினால் மனிதன் தனித்தனியான உயிரினங்கள் அனைத்திலும் ஒன்றேயானதும் அழிவற்றதுமான பரமாத்மாவின் இருப்பைப் பிரிவற்றதாக (எங்கும் சமமாக உள்ளதாக)ப் பார்க்கிறானோ, அந்த ஞானத்தைச் சாத்விகம் என்று அறிவாயாக.*
That knowledge by which Spirit is perceived as one and indivisible, even in Its manifold individual appearances as matter and mortal dreams, is called sattvic knowledge.
சுலோகம் 21: *ஆனால், எந்த ஞானத்தின் மூலமாக மனிதன் உயிரினங்கள் அனைத்திலும் தனித்தனியான, விதவிதமான இருப்புகளைத் தனித்தனியாக அறிகிறானோ, அந்த ஞானத்தை ராஜஸம் என்று அறிந்துகொள்.*
The quality of that knowledge which is identified with the active aspect of delusion, inherent in earth’s infinite variety of beings, appearances, and activities, is rajasic.
சுலோகம் 22: *ஆனால், பிரகிருதி காரியத்தின் விளைவான உடல் ஒன்றையே அனைத்தும் என்று பற்றுக் கொண்டுள்ள எந்த ஞானம் உண்டோ, அது யுக்திக்குப் பொருந்தாதது; உண்மைப் பொருளை உணர்த்தாதது; அற்பமானது. ஆகவே, இந்தக் கருத்து தாமஸம் என்று கூறப்படுகிறது.*
THE PERSON WHOSE COGNITION is of the tamasic quality is wholly subverted by delusion. The body, the world of matter, and the sensory experiences exchanged between the body and its material environs are considered the be-all and end-all of life. The man of tamasic understanding thoughtlessly engages in trivial aspirations—those he thinks will cause him the least trouble and give him the most pleasure, but are of no consequence to his true Self. He expresses full satisfaction therein as though he had found the ultimate goal of life. With his inner voice of conscience stifled in darkness, he never questions the correctness of his motives and their cause-effect relation. This is the periodic fate of the materialist until he frees his understanding from the delusive tamasic quality that makes him falsely see the possibility of infinite enjoyment in a finite mirage of matter.
சுலோகம் 23: *எந்தச் செயல் சாஸ்திரங்களில் விதிக்கப் பட்டுள்ளதோ, ‘நான் செய்கிறேன்’ என்ற அபிமானமின்றிப் பயனில் விருப்பம் கொள்ளாத மனிதனால் விருப்பு-வெறுப்பின்றிச் செய்யப்படுகிறதோ, அச்செயல் சாத்விகம் என்று சொல்லப்படுகிறது.*
The performance of a sattvic activity must have, primarily, the stamp of approval of a true scripture, and of God, directing through a true guru. Secondarily, that divinely ordained action must be performed by a completely nonattached person, without selfish love or hatred, and without desire for the fruits of the action.
If a philanthropist gives alms to the poor with the object of gaining publicity, then even though such a munificent act is ordinarily sattvic, the spring of this specific act, being tainted by desire for its fruits and being performed with attachment to those fruits, is impure. Hence, in the scriptural context of absolutes, an activity can be called truly sattvic or pure only when it is taintless from its inception to its consummation. As a piece of gold cannot be termed pure if it contains any trace of alloy, so an action cannot be called completely sattvic if it has not been started purely, performed purely, and concluded purely.
சுலோகம் 24: *ஆனால், எந்தச் செயல் கடுமையான உழைப்பினால் நிறைவேறக் கூடியதோ, அவ்வாறே போகப்பயனில் கருத்துடையவனாலோ அல்லது அகங்காரமுடையவனாலோ செய்யப்படுகிறதோ, அந்தச் செயல் ‘ராஜஸம்’ எனப்படுகிறது.*
RAJAS IS THE PASSIONATE ENERGY of creation, ever restless, always in motion.
Desire is its inseparable companion, seeking fulfillment of its purposes, and in the process proliferating from those activities new causes of pursuit. Thus rajas implies a constant exertion of will directed by the matter-loving, body-identified ego. Under the influence of tamas—the degrading quality— rajas activity becomes base and vile. When restrained and guided by sattva—the enlightening quality— rajasactivity is ennobled. The majority of people in the world, engaged in mundane pursuits, remain struggling in the middle of the two extremes, motivated by self-interest and worldly desires but generally temperate in their habits and averse to the baser evils. Their typically rajasic activity expresses as an urgency to keep up with the standards of modern civilization with its emphasis on material gain and high living. Far fewer persons, by comparison, fall into the depths of tamasic evil, or aspire to the heights of sattva and its consummation in the wisdom and ego-free state of Self-realization.
The motivation of one’s desires determines the ascent or descent of the rajas vitality operative in the actions of every being. If a rich man harbors desires of gaining fame and glory, and with a consciousness of self-importance assumes the prodigious task of celebrating a holy feast by lavishly feeding thousands and entertaining them with ceremonial pomp and music, such an action—colossal in ego and effort—is called rajasic. If a proper holy celebration is performed with the sole desire to please God, that is a sattvic action. Pure sattvic actions lead to liberation. Rajasic actions, on the other hand, produce manifold desires patterned after their own kind.
Being instituted for the satisfaction of ego and its limited world, such actions increase troubles and rebirths for man unless the initiating and accruing insatiable desires are destroyed by the greater power of sattvic wisdom.
சுலோகம் 25: *எந்தச் செயல் விளைவையும் இழப்பையும் துன்பத்தையும் திறமையையும் ஆராயாமல் வெறும் அஞ்ஞானத்தினால் தொடங்கப்படுகிறதோ, அந்தச் செயல் ‘தாமஸம்’ என்று கூறப்படுகிறது.*
தமோகுணம் நிறைந்த மனிதனுக்குத் தான் தொடுத்த கர்மத்தினின்று விளைவது நன்மையா, கேடா என்று எண்ணிப் பார்க்கும் நல்லறிவு இல்லை.
TO THE DEGREE THAT tamas, the darkening quality, affects the knowledge of man his actions, accordingly, will confirm his deluded state. He behaves with selfish shortsightedness devoid of sound reason and judgment and the ability to anticipate the consequences of his actions.
The rule among ruffians is: “Hit first and reason afterward.” This practice can lead to extremely serious consequences. That thoughtless hard blow may end as another man’s murder; and the result of that may well be a death sentence for the assailant.
Persons who act thoughtlessly under the influence of violent or mindless emotions, heedless of the potential consequences of their actions, not only become instrumental in hurting others, but also vitiate their own vitality and often suffer loss of prestige or prosperity as well. They entangle themselves in complex difficulties by instituting actions without first determining the rightness of their intentions and estimating their power and ability to perform those actions successfully.
If a person of poor ability takes all of his own money, and a large sum borrowed from friends who can ill afford such a risk—exciting them with the foundless hope of gaining great dividends—and starts a sure-to-fail unwieldy business, he performs such an action without regard to its inevitable results: loss of fortune and prestige to himself, and injury to others. Any such irrational action, producing all-round evil, is tamasic.
Inertia is the quiddity of the tamasic quality. Therefore, tamasic action always pursues the path of least resistance to avoid the effort required in the practice of self-control, the exercise of discrimination, and engagement in divinely ordained duties.
இறைசிந்தனையில்,
ந. கணபதி சுப்ரமணியன்.
**
*உதவி*:
(1) பரமஹம்ச யோகானந்தாவின் “GOD TALKS WITH ARJUNA” (2) சுவாமி சித்பவானந்தரின் “பகவத்கீதை” உரை; (3) ஸ்ரீராமகிருஷ்ணமடம் – பகவத்கீதை பொழிப்புரை – ஸ்ரீ அண்ணா (4) திருக்குறள், (5) புலவர் சீனி கிருஷ்ணசாமி அவர்களின் “கீதோதயம்”
யோகசிம்மபுத்ரன் 